De dag dat geel en rood vervaagden tot zwart: afscheid van Hulk Hogan

Sommige nieuwsberichten zijn gewoon niet te bevatten. Ze verschijnen op je scherm en je hersenen weigeren ze te verwerken. Het is een storing in de matrix, een regel code die als een fout wordt gelezen. Voor een hele generatie is het nieuws dat Hulk Hogan op 71-jarige leeftijd is overleden zo’n moment.

Hulk Hogan… weg? Het klinkt gewoon niet goed.

Dit is een man die in alle opzichten onsterfelijk was. Hij was niet zomaar een persoon; hij was een culturele kracht, een echte superheld die onder ons leefde. Hij was de man die door een monsterlijke schurk tot moes kon worden geslagen, om vervolgens te beginnen te trillen, de kracht van de Hulkamaniacs te voelen en voor onze ogen onoverwinnelijk te worden. Hij was de menselijke belichaming van de comeback. Hij was onverslaanbaar. Hij was onbreekbaar.

En hij kon zeker niet sterven.

Maar vandaag komt het hartverscheurende nieuws, bevestigd door bronnen als TMZ en USA Today, dat Terry Bollea, de man die de Hulkster tot leven bracht, is overleden. De oorzaak, een plotselinge hartaanval, voelt zo wreed en alledaags menselijk voor een figuur die altijd zoveel meer leek.

Meer dan een worstelaar, hij was een geloofssysteem

Als je niet bent opgegroeid in de jaren 80, is het misschien moeilijk te begrijpen hoe groot Hulkamania was. Het was niet alleen een marketingslogan. Het was een geloofssysteem voor miljoenen kinderen. De drie geboden –train, bid en neem je vitamines – waren niet alleen een slogan, maar een eenvoudige, krachtige levenscode. Hij was onze aanvoerder, onze leider, de ultieme good guy in een wereld vol grommende bad guys.

We kochten de actiefiguren. We droegen de gele T-shirts (en scheurden ze, tot groot ongenoegen van onze ouders). We probeerden tevergeefs onze eigen snorren te laten groeien. We hielden onze handen achter onze oren als de namen van onze vrienden werden genoemd. Hij was niet alleen op onze tv-schermen op zaterdagochtend, hij was in onze fantasie, in onze worstelwedstrijden in de achtertuin, in het weefsel van onze kindertijd.

Hij was het gezicht van de rock-‘n-wrestling-explosie van de WWF, de man die Andre the Giant tijdens WrestleMania III voor 93.000 mensen bodyslamde, een moment dat zo iconisch is dat het aanvoelt als een stukje Amerikaanse folklore. Hij maakte worstelen mainstream. Hij maakte het belangrijk. Hij maakte het echt.

De held die de schurk durfde te worden

En toen we dachten dat we hem doorhadden, deed hij het meest schokkende wat je je kunt voorstellen. Hij keerde zich tegen ons.

De geboorte van “Hollywood” Hulk Hogan en de New World Order (nWo) in WCW was een culturele aardverschuiving. Toen we onze held, de man in rood en geel, alles inruilde voor zwart en wit, de kampioensriem bespoot met verf en de fans uitlachte… was dat een verraad. Achteraf gezien was het ook een geniaal plan.

Hij wist dat hij moest evolueren om relevant te blijven. Hij moest de held die we allemaal liefhadden doden om de schurk te worden die we allemaal graag haatten. Het was een riskante, gewaagde zet die spectaculair vruchten afwierp en een van de meest fascinerende en succesvolle periodes in de geschiedenis van het worstelen creëerde. Het bewees dat hij niet zomaar een personage was, maar een briljante performer die de kunst van het vertellen beter begreep dan wie dan ook.

Een imperfect, onvergetelijk icoon

Was hij een perfect mens? Natuurlijk niet. Zijn leven buiten de ring was ingewikkeld, rommelig en soms zeer controversieel. Er waren schandalen en misstappen die onmiskenbaar deel uitmaken van zijn verhaal.

Maar vandaag de dag voelt dat allemaal als achtergrondruis. Wat we ons vandaag herinneren, is het gevoel. Het gevoel toen we die reus van een man door het gangpad zagen lopen op de tonen van “Real American”. Het gevoel van pure, onvervalste vreugde toen hij die grote voet neerzette voor de 1-2-3. Het gevoel dat, zolang de Hulkster aan onze kant stond, alles goed zou komen.

De wereld voelt vandaag een beetje kleiner, een beetje minder kleurrijk. De man die onoverwinnelijk leek, heeft zijn laatste wedstrijd geworsteld. Het geel en rood zijn vervaagd. Maar het gebrul van de Hulkamaniacs, de herinnering aan wat hij voor ons betekende, zal voor altijd blijven echoën. Rust in vrede, Hulkster. En bedankt.